Dankbaar zijn voor je kind

Al die romantische verhalen, al die mooie plaatjes die je voorbij ziet komen online. Al die schattige baby’s, peuters en kleuters. Van een afstandje is het allemaal zo mooi. En als je eenmaal getrouwd bent, of zelfs daarvoor al, kijk je wellicht uit naar het moment je eigen kindje vast te kunnen houden. En dan ontdek je dat het toch allemaal best lastig is.

Het opvoeden van een kind neemt een enorme hoeveelheid van je tijd en energie in beslag. Soms wil je misschien wel tegen de muren opvliegen door je kind. Wanneer dan aan het einde van de dag iedereen thuis is, het huis weer leefbaar is en je kind ligt te slapen? Dan kan een gevoel van geluk en trots je misschien overmannen. Een gevoel dat alles goed is. Het gevoel dat je ondanks de chaos van opvoeding het toch best wel goed doet allemaal.

Opvoeden is geen kleine verantwoordelijkheid, en je zal veel voor je kind moeten opgeven. Toch is het iets wat enorm bevredigend kan zijn. Dat is: als je er niet aan denkt dat je kind ooit uit huis gaat. Want dat is de paradox van opvoeden: alles investeren in iemand zodat hij/zij je kan “verlaten”. Wanneer je in staat bent om een gelovig kind groot te brengen zal dat een blijvende nalatenschap zijn. Ook wanneer jij er niet meer bent om voor je kind te zorgen zal hun smeekbede je graf verlichten.

Dankbaar zijn

In alle drukte van het opvoeden is het goed om soms even stil te staan bij het besef dat je een ouder bent. Allah heeft je een kind geschonken. Er zijn ontzettend veel mensen die geen kinderen kunnen krijgen. Mensen die een miskraam hebben gehad. Mensen die hun kind hebben moeten begraven omdat Allah besloot hem/haar tot Zich te nemen.

Hoe vanzelfsprekend het ook lijkt als je gaat trouwen; je bent niet verzekerd van kinderen. En het is goed om daar af en toe aan te denken en Allah ervoor te danken. Onderdeel van die dank is een goede opvoeding nastreven voor je kinderen. Een opvoeding waarin ze Allah leren kennen en gaan aanbidden. Deel van die dank is Allah te vragen je een goede ouder te maken. En deel van die dank is je gedrag aan te passen. Denk daarbij aan het vermijden van het vragen aan anderen “waarom ze nog steeds geen kinderen hebben”.

Wat voor jou vanzelfsprekend is, kan voor hen een pijnlijk gemis zijn. Misschien breekt je vraag wel hun hart.